Zima tego roku przeciągła się jaze do kwietnia .
Świat przysuty śniegami dopiyro łod poru dni zacyno łogrzywaj wcesno wiosynne słonko ,a popod lasy pojawiały się corne place koplinek . Młody juhas siedzioł na progu chałpy i chytoł w nozdrza znany mu zapach wiosynnej wilgoci,co leciała kasik łod wiyrchow niesiono ciepłymi powiywami holnigo . Usom jego dolatowała muzyka wiatru grano na smrekowyk gałynziak . W sopie za ścianom łowce chrustały gałynzie smyrecnika bo na przednowku brakowało już potrawy . Roz po roz słysno było pobekiwani łowiec ktore łozbudzone piyrsymi wiosynnymi podmuchami wyziyrały bez śpary do pola z nadziejom ze niedugo zacnom sie paś po zielonyk holak . Z tom samom nadziejom wyziyroł wiosny młody juhas . Górolsko krew grała w nim na myśl ło tym ze niedugo rusy się z kierdlami ku wysokim holm Beskidu .
Przybacowoł se łojski rok i casami uśmiychnoł się pod nosym na myśl ło wesołości i pastyrski ślebodzie, inksym razym zaś się zadumoł i jak by iskra troski przeleciała mu po zmarsconym cole . Wiedzioł ze robota z ktorom zwionzoł swoj zywot jes łodpowiedzialno i nie leko ale miłowoł jom tak ze wroz z nadyjściym wiosny cuł ze ta jego ziym prałojcow wzywo go i ciągnie niezbadanom mocom karpackigo świata . Nie strasne mu już wtyn cos były wilki rysie i niedźwiedzie ktorym łod wiosny do jesiyni musieli się nocami łoganiaj . Nie strasne były mu burze co prały pieronami i przelatywały ponad gory z hukiym gnajonc ołowiowane chmury jako by kto tabuny koni z rozwiotymi grzywami z jednej strony na drugom przeganioł,a roz zaraz śmignoł bicyskiym błyskawicy . Nie strasne mu już były desce co nie roz tydniami loły mu się po plecak i spływały zimnymi strugami do kiyrpiec . Myśloł teraz ino ło tym zeby jak nojwarcyj przysła wiosna i zacyno się wesołe zbiyrani w hole zawane redykiym . Słojce wyndrowało po niebie a un siedzioł i dumoł jako to kiesik jesce z dziadkiym nieboscykiym pos na holi Stopkowej i jako młody holajnik już w tyn cos umiłowoł te swojom ciynzkom robote i ziym przodkow swoik,łokupionom krwiom i potym,kie kozdy kawołek musioł byś wydarty i wypolony z karpackigo łostympu synkatyk smyrekow . Ciepłe promiynie spiyrały się na ścianie prastarej chałpy a zapach rozgrzotego drewna przypominoł casy beztroskigo dziecijstwa . Łowce coroz głośni pobekiwały i cuć było wiosne w powietrzu na ziymi a un cuł już jom kozdom cynściom swoigo ciała które rwało się jako ptok do łodlotu ku wysokim holom ka przechodzały się duchy przodkow,a świat pachnioł ślebodo...
Autor: Mariusz Kąkol - Harnaś
