Odpędzić burze i demony, czyli dzwonnice loretańskie

Stoją do dziś nadgryzione zębem czasu.

Dzwonnice loretańskie. Niegdyś stanowiły nieodłączny element pejzażu górskich miejscowości - wierzono bowiem, że zawieszony na nich dzwon odpędza demony, które ciągnęły burzowe chmury. Skuteczność dzwonnic była podobno bardzo duża, jeśli tylko dzwonienie rozpoczęto, zanim burza rozpętała się na dobre. Z dzwonnic tych korzystano także podczas wzywania na Anioł Pański. Ostrzegały także przed pożarem. 

Powoli jednak znikają z beskidzkiego krajobrazu. Zachowały się jednak m.in w Żabnicy, Nieledwi i w Soli. 

Żabnica:

Mieszkańcy wioski za namową księdza na poświęconej przez niego ziemi w 1855 r. przystąpili do wznoszenia dzwonnicy. W 1859 r. kupili dzwon, który po konsekracji został umieszczony w wieży dzwonnicy.
Podejmując się budowy dzwonnicy, mieszkańcom przyświecał jeden cel, otóż dźwięk dzwonu miał ich ostrzegać przed nadciągającymi burzami, ulewami czy powodzią. Z czasem przypominał on również o odmawianiu rano i wieczorem modlitwy "Anioł Pański" czy informował o śmierci mieszkańca wioski. Wzywał ponadto do gaszenia pożaru oraz na codzienne nabożeństwa majowe i różańcowe w październiku.
Po kolejnych dziewięciu latach, w 1868 r., do dzwonnicy została dobudowana niewielka murowana, kamienna kapliczka, a w jej wnętrzu umieszczono figurkę Najświętszej Marii Panny Kalwaryjskiej. Od tej pory przy kaplicy-dzwonnicy w każdą niedzielę i święta śpiewano Nieszpory.

Nieledwia:

Zabytkowa dzwonnica wznosi się na miejscu dawnej karczmy. Pierwotna dzwonnica spaliła się podczas I wojny światowej, a w 1927r. została odbudowana w obecnej postaci przez miejscowego budowniczego Pytlarza. Na dzwonie widnieje data 1913r. Według ludowych  podań przyniosła go woda podczas powodzi i ma on moc rozpędzania chmur burzowych.

Dzwonnica osadzona jest na kamiennej podmurówce, ściany pokryte są gontem. Nakrywa ją dach czterospadowy również pokryty gontem. Ostatnia konserwacja dzwonnicy miała miejsce w latach 2011-2012r.    

Sól:

Dzwonnica znajduje się w Soli na lewym brzegu potoku Słanica przy głównej drodze biegnącej przez wieś. Wybudowana została w 1837 roku. Jest to czworoboczna budowla drewniana o konstrukcji słupowej. Ściany są pochyłe, pokryte w części dolnej gontami, a w części górnej pionowo ustawionymi deskami, ozdobnie wycinanymi u dołu. Górna cześć opatrzona ze wszystkich stron okienkami naśladuje izbice wież kościołów drewnianych. Dach ma kształt niskiego ostrosłupa o wydatnym okapie, jest kryty gontem, z pazdurem i żelaznym krzyżem u szczytu.